مقاوم سازی با استفاده از ژاکت فولادی

استفاده از ژاکت فلزی روشی مناسب برای مقاوم سازی ساختمانهای بتنی بوده ضمن افزایش مقاومت و شکل پذیری اعضای این نوع سازه ها وزن قابل ملاحظه ای را نیز به ساختمان اضافه نمی نماید.  در این روش ورق های فلزی در محل آسیب پذیر ساختمانبر روی سطح بتنی عضو قرار گرفته و توسط بولت به عضو مربوطه متصل می‌گردد.

مقاوم سازی با ژاکت فلزی بر حسب مورد می تواند به صورت دورپیچ، نواری و یا موضعی باشد.

در مواردی که اتصال تیرها و ستونهای ساختمان بتنی ضوابط شکل پذیری از جمله فاصله بین خاموت ها را رعایت نمی کنند ورق ها پیرامون تیروستون قرار گرفته و با جوشکاری به یکدیگر متصل می گردند. همچنین این ورق ها  باید با بولت  به تیرها و ستونها  وصل گردند تا بتوانند در تحمل لنگرهای خمشی و نیروهای برشی ایجاد شده در اتصال مشارکت نمایند. ورق های فلزی پیرامونی به علاوه با ایجاد محصور شدگی در محل اتصال تیرها و ستونها خرد شدگی بتن را به تاخیر انداخته و باعث افزایش مقاومت فشاری آن می گردند.

همچنین برای مقاوم سازی ستون های  ضعیف سازه  که فاقد آرماتورهای عرضی و یا طولی کافی می باشنداستفاده از ژاکت فلزی مرسوم است.  برای این کار نیز مشابه قبل ورق های فلزی در اطراف ستون قرار گرفته و توسط بولت به ستون متصل می گردند. این ورق ها همچنین در بالا و پایین ستون باید به نحو مناسبی به تیرها و فونداسیون متصل گردند. استفاده از ژاکت فلزی برای مقاوم سازی ستون ها ضمن افزایش مقاومت برشی و خمشی ستون با ایجاد تنش محصورشدگی مقاومت فشاری بتن را نیز افزایش داده و همچنین از کمانش آرماتورهای طولی جلوگیری می نماید. 

در مواردی که هدف مقاوم سازی تنها افزایش مقاومت برشی تیر و یا جبران کمبود خاموت در ستون ها برای جلوگیری از کمانش آرماوتورهای طولی باشد به جای ورق فلزی  می توان از نوارهای فلزی پیرامونی استفاده نمود. به عنوان مثال در شکل زیر،  که نشان دهنده مقاوم سازی ساختمانی بتنی است می توان مشاهده کرد که برای محصور کردن بتن به منظور افزایش مقاومت فشاری ستون از نوارهای فلزی استفاده شده است.

استفاده از روش مقاوم سازی با استفاده از اجزای فولادی (ژاکت فولادی)، می تواند توسط تسمه های فولادی و یا زره پوش کردن عضو بتنی بسته به نوع و میزان آسیب قابل اجرا باشد. چنانچه آسیب ها بصورت موضعی باشد، به طور معمول استفاده از تسمه ها و عناصر فولادی در محدوده آسیب از نظر اقتصادی مناسب و مقرون به صرفه است. به علاوه وزن عضو نیز افزایش کمتری پیدا می کند. در صورتی که آسیب عضو گسترده باشد و یا نیاز به افزایش ظرفیت عضو وجود داشته باشد، استفاده و به کارگیری روش زره پوش نمودن عضو بتنی موثرتر و کارآمدتر است. در طرح بهسازی با این روش باید به ناهمخوانی در کرنشهای هسته بتنی مرکزی و نیز پوشش فولادی محیطی توجه داشت و طراحی باید به گونه ای باشد که کل مقطع عضو به صورت یکپارچه تغییر شکل دهد. در استفاده و به کارگیری روش ژاکت فولادی، وجود هسته بتنی با کیفیت مناسب از ملزومات مهم می باشد تا قادر به نگهداری اتصال ژاکت به خود باشد.