قیچی 210 میلی متر

قِیچی یا بُرک ابزاری است که به وسیله آن پارچه، کاغذ، مو و اشیاء دیگر را می‌برند و دارای دو شاخه بُرنده‌ است که از وسط به یکدیگر وصل شده‌اند. قیچی معمولاً ابزاری آهنی و مرکب از دو تیغه بُرنده است که به واسطه میخ یا پیچی آن دو تیغه روی هم قرار می‌گیرند و هر چیز جامدی را به کمک آن می‌برند.قیچی از ترکیب دو نوع ماشین ساده یعنی گوه و اهرم تشکیل می‌شود.نام‌های اصیل فارسی آن دوکارد، گاز و ناخن‌پیرای بوده که مدِتی با نام عربی مقراض و در دورهٔ جدید در ایران با نام ترکی قیچی (در اصل قیچا) نامیده می‌شود. البته برخی ریشهٔ این واژه را قی‌چین یعنی ابزاری که قی شمع را می‌چیند دانسته‌اند.امروزه به خاطر کاربرد روستایی آن، واژهٔ دوکارد تنها برای اشاره به قیچی پشم‌چین به‌کار می‌رود. در اصطلاح خیاطان خرده‌پارچه‌هایی را که خیاط پس از بُرش لباس از پارچه جدا می‌کند و دیگر قابل استفاده نیست «دَم‌قیچی» می‌نامند. حالت فعلی از نام‌واژه قیچی به کمک فعل‌های کردن و زدن درست می‌شود.در کل قیچی یکی از پرکارترین وسایل در زندگی روزمره ماست.

• قیچی‌های خانگی: این نوع قیچی‌ها تیغه‌هایی با طول کوچک‌تر از ۱۵ سانتیمتر دارند و دسته‌های آن‌ها نیز همین اندازه‌است و جاانگشتی‌های تقریباً‌هم‌پهنا دارد. قیچی‌های سلمانی و آشپزخانه از این نوع هستند.
• قیچی‌های کار: این نوع قیچی‌ها تیغه‌هایی بلندتر از ۱۵ سانتیمتر دارند و معمولاً سوراخ جاانگشتی یکی از دسته‌های آن‌ها گشادتر است و برای چند انگشت جا دارد در حالی‌که دستهٔ دیگر آن‌ها سوراخی یک‌انگشتی دارد. قیچی‌های باغبانی و صنعتی (آهنبری) از این نوع هستند.